Amor

Miłość. Spotykana codziennie na naszych ścieżkach życia. Ale gdzie, kiedy i w jakim stopniu jest ona prawdziwa? No cóż, można by było się długo zastanawiać i szukać wielu aspektów, a i tak każdy miałby swoje odmienne zdanie. Wszystko przez swoje skomplikowanie. Człowiek z natury nie jest prosty, nie tylko pod względem anatomii, ale również psychologii.

Gdybym mówił językami ludzi i aniołów, a miłości bym nie miał, stałbym się jak miedź brzęcząca albo cymbał brzmiący.

Gdybym też miał dar prorokowania i znał wszystkie tajemnice, i posiadał wszelką wiedzę, i wszelką możliwą wiarę, tak iżbym góry przenosił, a miłości bym nie miał, byłbym niczym.

I gdybym rozdał na jałmużnę całą majętność moją, a ciało wystawił na spalenie, lecz miłości bym nie miał, nic bym nie zyskał.

Miłość cierpliwa jest,

łaskawa jest.

Miłość nie zazdrości,

nie szuka poklasku,

nie unosi się pychą;

nie dopuszcza się bezwstydu,

nie szuka swego,

nie unosi się gniewem,

nie pamięta złego;

nie cieszy się z niesprawiedliwości,

lecz współweseli się z prawdą.

Wszystko znosi,

wszystkiemu wierzy,

we wszystkim pokłada nadzieję,

wszystko przetrzyma.

Miłość nigdy nie ustaje,

[nie jest] jak proroctwa, które się skończą, albo jak dar języków, który zniknie, lub jak wiedza, której zabraknie.

Po części bowiem tylko poznajemy, po części prorokujemy.

Gdy zaś przyjdzie to, co jest doskonałe, zniknie to, co jest tylko częściowe.

Gdy byłem dzieckiem, mówiłem jak dziecko, czułem jak dziecko, myślałem jak dziecko. Kiedy zaś stałem się mężem, wyzbyłem się tego, co dziecięce.

Teraz widzimy jakby w zwierciadle, niejasno; wtedy zaś [zobaczymy] twarzą w twarz: Teraz poznaję po części, wtedy zaś poznam tak, jak i zostałem poznany.

Tak więc trwają wiara, nadzieja, miłość - te trzy: z nich zaś największa jest miłość."

1 Kor 13,1-13

Wszystko bez Miłości jest nic nie warte. Ona jest solą naszego życia. Miłość jest trudna, skomplikowana, tajemnicza, ale jednocześnie zachwyca i zaskakuje swoim pięknem. Jest największa. Niepowtarzalna. Za każdym razem inna - niepowtarzalna.

Miłość Boga do człowieka, jest najlepszym tego przykładem. Jest to Miłość idealna, i nie dlatego że pochodzi od Boga, tylko dlatego że Bóg jest Miłością. Nie ma nic cenniejszego kiedy ktoś oddaje całego siebie dla kogoś. Jezus oddał dla mnie, dla każdego z nas (nie dla wszystkich) samego siebie. Stał się ofiarą przez nas i dla nas.

Bo nie ma większej miłości niż ta,

gdy ktoś życie oddaje abym ja mógł żyć.

- "Przyjacielu" 

Jest to największy dar, najcenniejszy skarb, najpiękniejsza ofiara. Jego Miłość powinna być przykładem dla każdego z nas niestety nie zawsze jest. Kiedy w naszym życiu AGAPE (Miłość bezinteresowna, duchowna), PHILIA (Miłość platoniczna, zmysłowa,

przyjacielska, lojalna, wierna) i EROS (Miłość twórcza, kreatywna, romantyczna) żyją w harmonii nasza Miłość staje się dla nas największym darem, całym naszym życiem. Bo to już nie jest tylko Miłość, ale my jesteśmy się Miłością.

W kontaktach międzyludzkich zapominamy o tej Miłości, nawet nie próbujemy jej się doszukiwać. Widzimy tylko i wyłącznie SEXUS (Miłość zmysłowa, pożądanie). Miłość staje się nie darem, ale lękiem Boimy się jej okazać, jej doświadczyć, nawet jej poznania. Zauważmy, że o miłości mówi się tylko przy związkach. Jednak czy tak trudno zauważyć, że istnieje miłość do przyjaciela. W końcu to jemu powierzamy najskrytsze nasze tajemnice, oddajemy całych siebie w tą relacje – w ten związek. Jakże piękna mogłaby być PRAWDZIWA Przyjaźń oparta na wzajemnej Miłości. Kiedy istnieje związek dwóch osób (nie koniecznie damsko-męskich, ale również damsko-damskich, męsko-męskich), gdzie była by wzajemna Miłość (AGAPE, PHILIA, EROS).

Ile warta byłaby Przyjaźń bezinteresowna, duchowna, platoniczna, lojalna, wierna, twórcza, kreatywna. Ile dawałaby radości i szczęścia. I jakże byłaby bezcenna.

Gdybyśmy mogli żyć tylko taką Miłością i żeby Miłość żyła w nas.

W dzisiejszych czasach pojęcie Miłości oznacza tylko i wyłącznie bycie z kimś i trzymanie się za rączkę. Ale tylko w związkach. A jakże życie było by piękne gdybyśmy żyli Miłością, pragnęli jej i rozwijali ją. Gdyby Ona zawładnęła nami. Stała się naszą ścieżką, naszą drogą, naszym celem, naszym pragnieniem, naszym życiem.

Niech Ona wzrasta w nas, w każdym z nas i niech będzie wypełniona po brzegi, z wiecznym pragnieniem jeszcze większego pogłębienia jej.

Od Miłości pojemności korka, do pojemności butelki. Cały czas z wzrastającym pragnieniem, wzrastającym w pokorze i czystości serca i umysłu. Miłości Prawdziwej.